Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οι αδελφοί Έντι και Άλεξ Βαν Χέηλεν συνεργάστηκαν, αρχικά, με τον μπασίστα Μαρκ Στόουν και στη συνέχεια με τον Μάικλ Άντονι, σχηματίζοντας τους Mammoth. Το 1973, στο συγκρότημα εντάχθηκε ο τραγουδιστής Ντέιβιντ Λι Ροθ και οι Mammoth εμφανιζόταν ζωντανά σε κλαμπ του Λος Άντζελες παίζοντας διασκευές σε συγκροτήματα όπως οι ZZ Top, οι Aerosmith, οι Deep Purple, οι Led Zeppelin, κ.α..

Οι Van Halen σε συναυλία το 1976

Το πρώτο ντέμο του συγκροτήματος ηχογραφήθηκε με χρήματα του μπασίστα των Kiss, Τζιν Σίμονς και οι παραγωγοί Τεντ Τέμπλμαν και Μο Όστιν της Warner Bros. υπέγραψαν συμβόλαιο με το συγκρότημα, το οποίο είχε πλέον αλλάξει το όνομα του σε Van Halen, στο “Starwood Club” του Λος Άντζελες το 1977.

Το ομώνυμο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1978 και περιείχε τις μεγάλες επιτυχίες “Runnin’ with the Devil”, “Ain’t Talkin’ ’bout Love”, το σόλο κιθάρας “Eruption” και την διασκευή στο “You Really Got Me” των Kinks που σκαρφάλωσε στο Top-40 της πατρίδας τους. Ο δίσκος έχει πουλήσει πάνω από δέκα εκατομμύρια αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχει βραβευθεί ως διαμαντένιος.

Η πρώτη τους περιοδεία στη Βόρεια Αμερική έγινε λίγο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ μαζί με τους Journey και τους Montrose. Στη συνέχεια, περιόδευσαν στη Μεγάλη Βρετανία ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Black Sabbath, οι οποίοι είχαν τότε κυκλοφορήσει το “Never Say Die”. Στη συνέχεια, πραγματοποίησαν περιοδεία και πάλι στην Βόρεια Αμερική αλλά και στην Γερμανία.

Στις 23 Μαρτίου 1979, κυκλοφόρησε ο δεύτερος τους δίσκος με τίλο “Van Halen II”, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά στο Top-10 της πατρίδας τους, ενώ περιείχε την Top-20 επιτυχία “Dance the Night Away”. Για την προώθηση του άλμπουμ περιόδευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους Journey, Montrose και Black Sabbath.

Ο ήχος των Van Halen έγινε πιο σκληρός στο “Women and Children First” του 1980, που σκαρφάλωσε στο # 6 του Billboard, συνοδευόμενο από το σινγκλ “And the Cradle Will Rock…”.Μετά από μία ευρωπαϊκή περιοδεία το συγκρότημα επέστρεψε στο στούντιο για την ηχογράφηση του “Fair Warning”, του τέταρτου συνεχόμενου πολλαπλά πλατινένιου δίσκου τους, παρά το γεγονός ότι κανένα από τα τέσσερα σινγκλ του δεν μπήκε στο Hot-100 των αμερικάνικων τσαρτ.

Ο Έντι Βαν Χέηλεν το 1977

Ακολούθησε το “Diver Down” του 1982 που έφθασε στο # 3 και περιείχε τη διασκευή στο “(Oh) Pretty Woman” του Ρόι Όρμπισον που έφθασε στο # 12 και το “Dancing in the Street” των Martha & the Vandellas που σκαρφάλωσε στο Top-40. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, τις εμφανίσεις τους άνοιγαν οι G-Force του Γκάρι Μουρ, ενώ τον Οκτώβριο οι Van Halen έπαιξαν ζωντανά μαζί με τους Rolling Stones.

Στις αρχές του 1983, περιόδευσαν στην Λατινική Αμερική και λίγους μήνες αργότερα εμφανίστηκαν σαν πρώτο όνομα στο “US Festival” μαζί με τους Motley Crue, Ozzy Osbourne, Judas Priest, Scorpions, κ.α., μπροστά σε σχεδόν μισό εκατομμύριο θεατές.[10] Τον Ιανουάριο του 1984, οι Van Halen κυκλοφόρησαν το άλμπουμ “1984” που ανέβηκε στο # 2 των τσαρτ στην πατρίδα του συγκροτήματος και περιείχε την # 1 επιτυχία “Jump”, όπως και τα ιδιαίτερα επιτυχημένα σινγκλ “Hot For Teacher”, “I’ll Wait” και “Panama”. Το άλμπουμ έχει βραβευθεί ως διαμαντένιο ενώ το σινγκλ του “Jump” έγινε χρυσό. Το συγκρότημα περιόδευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Αύγουστο του 1984 εμφανίστηκαν σαν πρώτο όνομα στο φεστιβάλ “Monsters of Rock” του Ντόνινγκτον, μαζί με τους AC/DC, Motley Crue και Accept.

Παρά την πολύ μεγάλη επιτυχία, ο Ροθ αποφάσισε να αποχωρήσει για να ακολουθήσει προσωπική καριέρα, κυκλοφορώντας το άλμπουμ “Crazy From The Heat” με την # 3 επιτυχία “California Girls”. Οι Van Halen τον αντικατέστησαν με τον Σάμι Χάγκαρ.